De procedure van een omgevingsaanvraag (voor de kap van de dreef bijvoorbeeld), geeft weinig ruimte voor nuance. Er ligt een voorstel op tafel: een beslissing, die een of meerdere partijen hebben genomen en voorleggen ter goedkeuring. Dat dwingt mensen om een standpunt in te nemen. Voor of tegen.
De vraag is dus simpel en enkelvoudig. Ofwel ga je akkoord of wel niet. Zwijgen is toestemmen: je legt je neer bij de beslissing van het schepencollege (meerderheidscoalitie).
Gewoon nee zeggen is hierbij voldoende. Het is niet nodig om alternatieven te bieden in bezwaarschriften, wel om bezwaren kenbaar te maken.
De vraag was of kappen noodzakelijk is. Is dat de enige oplossing, en zijn we daar zeker van. De adviesraden moeten zich daar over buigen, de bevolking, het schepencollege die de beslissing bij Officieel moet het schepencollege neutraal blijven.
Het was dan ook logisch dat we, als geëngageerde burgers dit bekeken. Principieel nemen we geen standpunt in. Het kappen van bomen kan uiteraard een noodzaak zijn, maar omdat de laatste, en enige echte, VTA studie gaf aan dat dit niet zo was, moeten we besluiten dat we op dit moment niet akkoord kunnen gaan met een “ja”.
We moeten dus, als maatschappij, verder op zoek gaan naar oplossingen. Andere oplossingen.